Nooit meer hetzelfde

Daar waar vroeger thuis kerst gevierd werd met de godganzedag de televisie aan, de geijkte toastjes met eiersalade, gekookte worst, leverworst en blokjes kaas op tafel was het bij mijn schoonouders wel anders. De kilte van thuis maakte plaats voor warmte, het familiegevoel was subliem en daarom was ik graag bij hen thuis met de kerstdagen. Nóg een verschil was dat er het hele jaar niet gebeden werd vóór het eten, maar met kerst werd “onze lieve heer” uitgebreid bedankt voor deze maaltijd. Die maaltijd waar de “ouwe” zich de tandjes voor had gewerkt zodat de vrouw des huizes iets heerlijks op tafel kon toveren. Ja, kerst bij hen was Kerst met de hoofdletter K. Totdat de scheiding tussen hun dochter en mij de kop op stak en ik te horen kreeg “al 18 jaar niet als schoonzoon gezien werd”. Deze woorden hakten er behoorlijk in want ik had deze oude lui heel hoog zitten, zíj waren de ouders die ik mij altijd wenste en zíj gaven de warmte met feestdagen zoals ik ze graag beleefde.

Na 18 jaar, waarvan 14 jaar getrouwd, gaf de zaaddraagster van mijn nazaten te kennen te willen scheiden…het was augustus 2003. Ik werd van alles en nog wat beticht terwijl zij met haar manager van het werk de kroeg in dook en met wazige smoesjes een reisje London maakte, maar ík was de schuldige van het geheel. Nee, ik was zwaar depressief en jij vond het te zwaar met een suïcidaaltje te moeten leven in plaats van jouw steun en begrip voor de problemen te geven. Kerst 2003, ik kan me er niet zoveel meer van herinneren, ik kan me herinneren dat ik één van de kerstdagen bij een goede vriendin in België was, maar dít blijft me mijn hele leven bij. Ik vond steun bij moppie, die toen nog als kind aan huis over de vloer kwam voor mijn nazaten. Zelf in een zwart gat levend gaf juist zíj mij de steun die ik nodig had en met het gemis háár ei kwijt te kunnen bij hen waar het zou moeten was ík er voor haar. We sleepten elkaar door de moeilijke tijden heen waar anderen zich prima vermaakten die er juist voor óns hadden moeten zijn.

Moppie en ik waren lid van een groep op MSN (bestaat dat nog?) waar je als depressief patiënt je problemen kon delen, hier leerde ik lieve mensen kennen in de USA. Met één van hen bouwde ik een serieuze band op. Debbie, zo heet de dame in kwestie, was er áltijd voor me. Ze vroeg vaak hoe het ging en steunde me tijdens de scheiding, één van de mooiste herinneringen aan Debbie is toch wel dat ik samen met háár oud & nieuw (2003-2004) vierde. Ik zat achter de pc, msn aan met webcam. Debbie had nog nooit op deze manier het nieuwe jaar ingeluid, al zat er 7 uur tijdsverschil tussen haar woonplaats en de mijne. Vuurwerk en knallende kurken via een webcam…je verzint het niet! Moppie en ik werden maanden later een stelletje en waren op onze manier gelukkig, kerst werd op vele verschillende adressen gevierd want we hadden geen vaste woonplaats.

Na jaren lijkt kerst weer kerst te zijn, mét familie, familie die onder geen beding achter onze relatie stonden, maar zich neergelegd hebben bij de keuzes die gemaakt zijn. Kerst was weer leuk en gezellig…voor een paar jaar. Kado’s onder de boom, huizen versierd, een hapje, een drankje en goed gezelschap met als afsluiter een heerlijke maaltijd. Maar ja, tijden veranderen en de breuk is alweer enige tijd een feit, maar die kerst nam niemand ons meer af. Was het vorig jaar een kerst met gemengde gevoelens en belevenissen, is het dit jaar tótaal tegenovergesteld. Geen kerstboom, geen lichtjes, geen kaarsjes, maar de keus de feestdagen in alle somberheid door te brengen. Een bewuste keus in al onze jaren samen, nu eens géén bezoek of op bezoek…lekker met z’n tweetjes zónder dat kerstgevoel, maar gewoon alsof ik een paar dagen vrij heb zoals dat wel vaker het geval is.

Ondanks onze keuze wens ik jullie heel fijne kerstdagen en een voorspoedig 2017 toe.

Een jaar later

​Eén jaar na…

We zijn nu een jaar verder dan toen moppie mij belde met die vreselijke boodschap. Haar batterijtje had het bijna begeven dus we moesten met spoed naar het ziekenhuis. Wat er vooraf niet geregeld moest worden geeft me nu nog steeds stress. Uiteindelijk viel er niet veel te regelen want moppie haar batterijtje deed het nog voor een kleine 40 procent en dit bleek voldoende voor haar zelf een en ander te regelen. Ondanks mijn goede ervaringen met ziekenhuizen in, resp. Almere en Lelystad, viel de benadering én behandeling zwaar tegen, iets waar ik ondanks eigen ervaringen niet raar van op keek. Na twee dagen mocht ze weer naar huis, vreemd genoeg met slechts 42 procent energie in haar batterij, niet veel meer dan tijdens de opname in het ziekenhuis.

We waren al wat langer bevriend met een zgn. bekende Nederlander die ernstig in de problemen verkeerde. De katten moesten onderdak hebben want de huidige oppas had er geen tijd meer voor. Deze, voormalig, Veronica presentratrice had het té druk met haar eigen gezin en werk. Wij besloten de helpende hand te reiken en namen de katten in huis. De BNer zonder geld en vaste verblijfplaats was ons meer dan dankbaar. Op de dag dat ik moppie uit het ziekenhuis haalde bedacht ik een actie…een actie om geld in te zamelen voor de bevriende BNer om hem en zijn gezin een mooie kerst te geven. Hónderden euro’s werden overgemaakt, de actie werd een overweldigend succes. Zelfs Shownieuws weidde er een kort item aan, zij het dat de Shownieuwspresentatrice zichtbaar het nieuws met kiespijn bracht, maar goed…we hadden heel even landelijke bekendheid. Eén van zijn ex-collega’s heeft er zelfs voor gezorgd dat de brandstof, die nodig was de opbrengst te brengen, werd gedekt.

Hoe het nu gaat met de BNer weet ik niet. Het contact is verloren en wat er met het geld dat we met velen bij elkaar sprokkelden is gebeurd, is net zo’n groot vraagteken. Soms vraag ik me af hoe het met hem gaat, hoe het met zijn vrouw en enig “thuiswonend” kind gaat. En ja, na een heel drama betreffende de katten, zij zijn elders ondergebracht, vraag ik me zelfs af hoe het met hen gaat. Ik weet dat er velen zijn die de BNer uitgekotst hebben na wat we allemaal gedaan hebben, maar ik ben een mens en leef veel met herinneringen.

Een jaar later…het gaat nog niet écht goed met moppie, maar we maken er het beste van. We merken dat er mensen zijn die de ernst niet inzien als zij moppie zien want zij zien een vrolijke jonge vrouw, wat ík zie en mee leef is een jonge vrouw met een karrenvracht aan ellende uit bet verleden met een batterij die vaak…heel vaak te weinig energie heeft om als een Duracel konijntje verder te kunnen. Ondanks het cynisme van een enkeling die onze relatie niet begrijpt, of niet wíl begrijpen, denk ik dat we de juiste keuzes gemaakt hebben en stapje voor stapje progressie boeken.